Metoda Kids’ Skills – Dam Radę! to praktyczna metoda pomagania dzieciom w nabywaniu umiejętności i przezwyciężaniu trudności emocjonalnych i behawioralnych z pomocą rodziny i bliskich im osób. Opracowali ją fiński psychiatra i psychoterapeuta Ben Furman i jego współpracowniczka Tapani Ahola w latach 90. XX wieku w Helsińskim Instytucie Terapii Krótkoterminowej (Helisinki Brief Institute). Metoda początkowo była adresowana do dzieci w wieku od 3 do 12 lat. Z biegiem czasu rozpowszechniła się jednak i wykorzystywana jest również w pracy z nastolatkami i osobami dorosłymi. Oparta jest w głównej mierze na terapii skoncentrowanej na rozwiązaniach (TSR, ang. SFBT), ale czerpie również z terapii ericsonowskiej, systemowej i narracyjnej.
Założenia metody Kids’ Skills – Dam Radę!
- Kids’ Skills – Dam Radę! ma dość jasną i przejrzystą strukturę pracy z dziećmi, ale również pośrednio z systemem – rodziną i otaczającą dziecko społecznością (szkołą, sąsiadami, dalszą rodziną itd.). Angażując te osoby, oddziałujemy tym samym na system. Rodzice traktowani są jako partnerzy terapeuty i eksperci od własnego dziecka. Stąd współpraca z nimi i włączanie ich w proces terapeutyczny jest bardzo ważne. „Zmiana jest możliwa”. Zadaniem najbliższych jest wspieranie swojego dziecka, ponieważ zmiana u niego nie może się zadziać bez ich udziału. Niezwykle ważne jest to, aby rodzice zauważali postępy i doceniali indywidualne podejścia ich dziecka do sytuacji. Z ich pomocą terapia naprawdę może być szybka i skuteczna.
2. Pracując tą metodą, bazujemy na mocnych stronach dziecka i na tym, co działa dobrze. Czasami oczywiście mówienie o zasobach i mocnych stronach dziecka może być trudne. Niestety to, co nazywamy problemem, potrafi skutecznie odwracać uwagę od pozytywów. Zawsze jednak okazuje się, że spotykamy dzieci, która już naprawdę wiele potrafią. Komplementowanie i wydobywanie zasobów jest kluczowe w pracy terapeuty. Może on również wyposażyć rodziców w odpowiednie „narzędzia”, sprzyjające rozpoznawaniu i docenianiu u swojego dziecka fantastycznych umiejętności i zdolności.
3. To, co wyróżnia metodę, to unikanie koncentrowania się na źródle i historii powstania danego problemu dziecka. Zgodnie z filozofią podejścia SFBT, aby poradzić sobie z problemem, wcale nie trzeba szczegółowo go analizować. Jest to zgodne równie z naturą dzieci, które mają w sobie wewnętrzną motywację do przezwyciężania trudności. To dorośli często traktują problem jako wynik zaburzeń. Dzieci postrzegają swoje problemy jako następstwo braku umiejętności, których zwyczajnie potrzebują się nauczyć
4. Dlatego też kluczowe w pracy tą metodą jest przeformułowanie problemu na umiejętność do nauczenia się. Zdobycie nowej umiejętności, opanowanie jej przez dziecko ma prowadzić do osiągnięcia jego celu lub marzenia. I w ten sposób do przezwyciężenia problemu. Niezwykle ważne jest wspólne zastanawianie się nad tym, jakiej umiejętności dziecko potrzebuje. To niesamowite, jak dzieci potrafią zrozumieć i nazwać to, co jest im tak naprawdę potrzebne, aby rozwiązać problem. Często już sama rozmowa o korzyściach mobilizuje je do działania. Praca tą metodą prowadzona jest z dużym poszanowaniem do wyrażanych przez dziecko opinii i wartości, a mały człowiek jest traktowany jak ekspert od znajdowania własnych rozwiązań. W naturalny sposób taka forma pracy wpływa na poczucie własnej wartości, sprawczość i dostarcza dużej ilości zasobów.
5. Podczas procesu terapii obmyślany jest również plan/projekt, w jaki sposób cała rodzina będzie świętować opanowanie nowej umiejętności przez dziecko. Cały proces pozwala na zbudowanie pewności siebie i poczucia odpowiedzialności u dziecka, a rodzicom umożliwia dostrzeżenie w nim mnóstwa zdolności, umiejętności i zasobów.
6. Szerokie możliwości wykorzystania metody: do pracy z dziećmi m.in. doświadczającymi lęków, obniżonego nastroju, mających trudności z koncentracją, regulacją emocji, potrzebującymi zmienić nawyki.
Zapraszamy zainteresowanych rodziców/opiekunów prawnych do telefonicznego umówienia się na konsultację tel: 32 647 08 30 (bez udziału dziecka) z mgr Agnieszką Jałowiec, podczas której omówiona zostanie zgłaszana potrzeba.
Drugie spotkanie (rodzic/opiekun z dzieckiem) to czas na wzajemne poznanie się, ustalenie oczekiwań i potrzeb dotyczących zmiany widziana oczami dziecka. Zostanie podjęta wówczas decyzja o podjęciu (lub też nie) terapii oraz ustalenie kroków postępowania.
mgr Agnieszka Jałowiec (psycholog, psychoterapeuta w trakcie procesu certyfikacji w nurcie SBFT)
Więcej o metodzie:
1. Program „Dam Radę” w praktyce – podręcznik metody, Ben Furmann
2. Helsinki Brief Therapy Institute – https://brieftherapy.fi/
3. Oficjalna strona metody Kids’ Skills – https://www.kidsskills.org/
4. Oficjalna strona twórcy metody, dr Bena Furmana –